Άννα-Μαρία

Σου μιλά κάνα τέταρτο για τον Παναγιώτη.

Πόσο της άρεσε με τα ξανθά μαλλιά και τα γαλανά μάτια του.

Πόσο της συνεπείραν οι τρόποι του η ευγένεια του

πόσο την γοήτευσε ο χαρακτήρας του

καλλιεργημένος σοβαρός φιλοσοφημένος.

Πόσο τον άγγιξε η αρρώστια της μάνας του

και με τι ευαισθησία την αντιμετώπιζε

φροντίζοντας την όσο το δυνατόν καλύτερα.

Είχες καταφέρει την πρώτη μπύρα και άρχιζες την δεύτερη

ευελπιστώντας κάποια στιγμή να το βουλώσει. Εκείνη συνέχιζε

απλά το πρόσωπο της από μια ηλίθια έκφραση που συναντάς σε θρήσκες

μεταμορφώθηκε σοβάρεψε τα χείλη της τρεμόπαιξαν

-Τον παλιόπουστα τον Παναγιώτη να μου φερθεί έτσι. Τον αγάπησα

κι αυτός 10 μήνες σκεφτόταν ποτέ θα με πηδήξει. Όλα του τα λόγια ήταν ψέμματα

Υποκριτής. Τον μαλάκα τον Παναγιώτη. Ήθελε να κάνει την δουλειά του και μετά να με

παρατήσει. Το φαντάζεσαι Ταμπασκο;

Όταν θέλω να πω ψέμματα κοιτάζω τα παπούτσια μου μάλλον για να είμαι έτοιμος να την κοπανήσω

αν στραβώσει το πράγμα. Όμως τώρα τέντωσα απότομα τον λαιμό μου μέχρι να ακούσω το διπλό κρακ που κάνει.Αυτό το έκανα συνήθως όταν έχανα την πίστη μου στους ανθρώπους.

-Στην υγεία του μαλάκα του Παναγιώτη, είπα και σήκωσα την μπύρα μου ψηλά. Η Άννα-Μαρία δεν ακολούθησε.

Κοίτα ,της είπα κοιτάζοντας την στα ματιά σε 10 μήνες άλλοι γνωρίζονται και έχουν και μωρό. Εγώ δεν είμαι Παναγιώτης.

-Το ξέρω ότι δεν είσαι. Εσύ είσαι διαφορετικός. Γράφεις. Όποιος γράφει...

-Συνήθως δεν ζει. Άστο πονεμένη ιστορία. Άσε με να τελειώσω. Μόλις βγήκα από μια σχέση 2 χρόνων που με εξάντλησε. Τώρα το μόνο που θέλω είναι να χώσω κάπου το πουλί μου χωρίς απόδειξη.

-Τι;

-Και βεβαία δεν μπορώ να περιμένω 10 μήνες. 10 μέρες ίσως. Αλλά και αυτές τις 10 μέρες μια πίπα μπορείς να μου πάρεις για τα προεόρτια.

-Είσαι, είσαι...

Έβγαλε από την τσάντα της το πορτοφόλι κι άφησε τα λεφτά για τον χυμό της. Μου έριξε μια ματιά αποτροπιασμού και έφυγε.

Την παρατήρησες από την τζαμαρία που σταμάτησε ένα ταξί μπήκε μέσα και εξαφανίστηκε. Οι προβληματικές συνήθως πηδιούνται ξεχνιούνται θυμούνται ξαναπηδιούνται. Τούτη εδώ όμως... Αλλά τι περιμένεις με τα τυφλά ραντεβού. Από την ρέμβη σου σε έβγαλε ένα χαχανητό. Γύρισες το κεφάλι σου και είδες κάποια καθόλου άσχημη να σε κοιτά και να γελάει.

-Με μένα γελάς; Την ρώτησες.

-Συγνώμη αλλά δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ. Χωρίς να το θέλω άκουσα την συνομιλία σας.

-Μάλιστα. Άρχισα να πίνω από νωρίς. Το αλκοόλ με κάνει λακωνικό και ουσιαστικό.

-Πάνω απ' όλα βάθος ε;

-Να κεράσω την επόμενη γύρα.

-Εντάξει κύριε... Ταμπάσκο;

-Ναι. Το δικό σου;

-Άννα-Μαρία.

-Πλάκα μου κάνεις.

-Μα καθόλου.

-Θες να μου πεις ότι γνώρισα 2 Άννα-Μαρίες που κάθονταν σε διπλανό τραπέζι το ίδιο βράδυ στο ίδιο γαμημένο μπαρ;

-Την δολοφονία του Αμερικάνου στο Λαγανά στην Ζάκυνθο την έμαθες;

-Ναι κάτι πήρε το αυτί μου. Έβγαλε μια σέλφι με μια σερβιτόρα από την Σερβία ένας συμπατριώτης της που δούλευε κι αυτός εκεί του ζήτησε τον λόγο Ο α μερικάνος τον χαστούκισε ο σέρβος του έσπασε ένα μπουκάλι μπύρας στο κεφάλι τελείωσε εκεί γιατί τους χώρισαν. Όταν ο αμερικάνος βγήκε από το μπαρ τον περίμενε μια ομάδα σέρβων τον έριξαν κάτω του άρχισαν τα μπουνοκλωτσίδια στο κεφάλι τον τελείωσαν σε 30 δεύτερα.

-Κάπως έτσι. Ε λοιπόν ο αδερφός του την ίδια ώρα έμπλεξε και κείνος σε καυγά σε ένα μπαρ στο Τέξας. Τον μαχαίρωσαν μέχρι θανάτου.

-Όχι ρε πούστη μου δεν γίνονται αυτά. Είπες.

-Άννα-Μαρία

-Ας είναι.

-Από την προηγούμενη συνομιλία έμαθα πως είσαι συγγραφέας. Είσαι;

-Αφού δεν έχω εκδώσει τίποτα δεν είμαι. Προσπαθώ να γίνω.

-Με ποιο τρόπο προσπαθείς;

-Με το να μην το παίρνω στα σοβαρά. Αν το δω σαν επάγγελμα ας πούμε πάει τελείωσα.

-Δεν σου αρέσει η δουλειά;

-Όχι ιδιαίτερα.

-Και πως επιβιώνεις;

-Κοίτα για να ζήσεις χρειάζεσαι λογική. Για να επιβιώσεις επιστρατεύεις φαντασία.

-Έχεις λοιπόν φαντασία;

-Έχω αυτό που έχω. Εσύ;

-Τι εγώ;

-Σε λένε Άννα-Μαρία λες. Κάτι άλλο;

-Ρώτησε με ότι θες.

-Μου το κάνει και μια φίλη μου αυτό. Δεν θέλω να ρωτήσω τίποτα. Δεν έχει σημασία.

-Αν δεν με ρωτήσεις κάτι και δεν έχεις όρεξη τις δικές μου ερωτήσεις η συνομιλία οδηγείται σε αδιέξοδο.

-Τι δεν οδηγεί σε αδιέξοδο;

-Ναι σύμφωνοι. Αλλά τι προτείνεις ν' αράξουμε όλοι στα κρεβάτια μας αφού εκεί θα καταλήξουμε πάλι; Υπάρχει και το ενδιάμεσο. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι εκεί περνάνε καλά.

-Και εγώ περνάω καλά με το να μην κάνω τίποτα.

-Είπαμε εσύ γράφεις.

-Εσύ τι κανείς;

-Τίποτα το σπουδαίο. Σε μια εταιρία είμαι. Δουλειά γραφείου.

-Βαρετά;

-Βαρετά και δεν μας πληρώνουν. Μας χρωστάνε κάτι μήνες.

-Με τι ξεσπάς; Με τι ισορροπείς;

-Λοιπόν μου αρέσει να ασχολούμαι με το ξύλο και την πετρά. Να φτιάχνω διάφορα αντικείμενα με αυτά τα υλικά. Αν είχα τα χρήματα θα ήθελα να ανοίξω ένα μαγαζάκι σε κάποιο νησί.

-Τουλάχιστον εσύ έχεις ένα όνειρο. Εγώ ποτέ δεν είχα.

-Έχεις ξαναβγεί τυφλό ραντεβού;

-Μερικές φορές. Καταστροφικές όλες. Ξέρεις με αγχώνει η ιδέα της πρώτης φοράς. Όταν φτάσει η ώρα είμαι στουπί.

-Και τώρα πως είσαι;

-Αυτό δεν μου χει ξανατύχει. Ραντεβού στο ραντεβού.

-Δεν σου άρεσε η προηγούμενη γυναικά;

-Ένας άλλος λόγος που πίνω είναι και αυτός. Μέτα την 5-6 μπύρα μπορώ να τις αντέξω σχεδόν όλες.

-Όχι αυτήν;

-Μάλλον όχι.

-Εμένα;

-Δεν ξέρω. Απλά κάτι δεν μου κάθεται καλά.

-Μην το σκέφτεσαι. Γεια μας.

-Γεια μας.

-... Όχι ρε φίλε. Και τι έκανες;

-Τι να κάνω; Συνέχισα. Μάλλον ήμουν λιώμα.

-Αυτή τι έκανε;

-Είπε κάτι του στυλ "ουπς συγνώμη".

-Σε εκλασε σε έχεσε και είπε ένα Ουπς συγνώμη;

-Δεν της κράτησα κακία. Θα έχω να λέω ότι δοκίμασα και την κοπρολαγνεία.

-Εγώ είχα γνωρίσει κάποιον με ένα όρχη. Είχε κακοήθη όγκο και του αφαίρεσαν τον άλλο. Είχε την αίσθηση ότι τελείωνε απλά δεν έβγαζε σπέρμα.

-Και τι έγινε;

-Ήταν τσιγκούνης.

-Κατάλαβα.

-Ξέρεις φοβάμαι τον θάνατο. Μου έχει γίνει έμμονη ιδέα.

-Τι νόημα θα είχε η ζωή χωρίς τον θάνατο; Της λες.

-Νομίζω ότι θα πεθάνω εδώ που μιλάμε.

-Έχει μπει μες στη ζωή σου ε;

-Με τρομοκρατεί.

-Ότι και να πω θα είναι μάταιο. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πάμε άλλο ένα γύρο;

-Δουλεύω αύριο.

-Μα ακριβώς επειδή δουλεύεις.

-... Εντάξει.

-... Η μοναξιά συνήθως σε σκληραίνει μάλλον είναι άμυνα του οργανισμού για να ανταπεξέλθει.

-Έχω συνηθίσει να είμαι μόνη. Δεν με ενοχλεί. Αφού τα καταφέρνω να συντηρώ τον εαυτό μου.

-Τώρα γιατί είμαστε εδώ και μιλάμε; Της λες.

-Αν το συνειδητοποιήσουμε ίσως πάψουμε να το κάνουμε.

-Σωστά όπως το γράψιμο

-Όπως με τη ζωή

-Η σκέψη είναι ένα τεχνητό εμπόδιο που ανακόπτει την κίνηση.

-Ας την πνίξουμε.

-Ας την πνίξουμε την γαμημένη.

-Βιβα

-Βιβα

-Πρέπει να φύγω.

-Χάχα. Το ξέρω.

-Λοιπόν...

-Εγώ...

-Γεια

Γεια σου, της λες.

Σηκώνεται.

-Γιατί το έσβυσες το τατουάζ στο μπράτσο; Σου λέει.

-Τι; Είπες κοιτώντας την απορημένος να απομακρύνεται.

-Μάθε κολύμπι ή μάθε να πνίγεσαι, σου είπε βγαίνοντας απ' το μπαρ.

Την πρόλαβες την ώρα που έμπαινε σε ένα ταξί. Μπήκες μαζί της. Την κοίταξες στα ματιά.

-Εσύ....

-Εκείνη ήταν μια φίλη μου η Άννα. Εγώ την έβαλα να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Καθόμουν στο διπλανό τραπέζι και σε παρατηρούσα με την ησυχία μου. Α.. ναι εγώ είμαι η Μαρία. Μου κρατάς κακία;

Κόλλησες το στόμα σου στο στόμα της. Ήξερε τόσα πολλά για σένα από τα ποιήματα σου τις ιστορίες σου από το σάιτ που τα δημοσίευες. Έπρεπε να κερδίσεις το χαμένο χρόνο. Ο ταρίφας έπαιζε ταυτόχρονα ένα παιχνίδι στο κινητό του. Ευτυχώς όλα τα φανάρια ήταν πράσινα.