οι γυναίκες απο το Αιγαλεω πω πω πω

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Αλλάζουν οι καταστάσεις,

που παρασύρουν τους ανθρώπους σε ατραπούς,

που είναι αμφίβολο,

αν θα επέλεγαν από μόνοι τους

υπό φυσιολογικές συνθήκες.

Ξέρω ότι αυτό μοιάζει με σοφιστεία

κι ίσως να είναι,

αλλά αν αποσυντονιστείς από την συχνότητα σου,

όλα είναι πιθανά να συμβούν,

ακόμα και να χωρίσεις με τον άνθρωπο σου.

Νομίζω, ότι αν φτάσεις εκεί, είναι πιο εύκολο,

να πας μπροστά,

παρά να πας πίσω.

Πρόσθεσε μπόλικο εγωισμό,

ίσως πληγωμένο,

ίσως επαναστατημένο

και μια άγρια προσμονή για το νέο,

το διαφορετικό.

Έχεις βρεθεί σε αυτή την θέση;

Τι έκανες;

Μπρος, πίσω.

Που έκατσε η μπίλια;

Εγώ για την γαμημένη καθημερινότητα

χρησιμοποιώ την όποια λογική διαθέτω.

Για τα υπόλοιπα τα λίγα τα μεγάλα

χρησιμοποιώ τα πάντα

εκτός της λογικής.

(Όταν γράφω χρησιμοποιώ- νομίζω- λογική,

για να με καταλαβαίνουν οι άλλοι

και συχνά δεν με καταλαβαίνω εγώ.)

Ένας χωρισμός δεν είναι μέρος μια καθημερινότητας,

αφού συμβαίνει σε μια μοναδική στιγμή.

Σου αλλάζει όμως την καθημερινότητα.

Άλλαξε του κι εσύ τα φώτα.

Έχοντας πάρει την πρωινή μου δόση ψυχοφαρμάκων,

έκλεισα ραντεβού να δω την φίλη μου το μεσημέρι,

γιατί είναι άσχημο να χωρίζεις από τηλέφωνο.

Να δω, αν αυτό που θα ακούσω,

θα συμβαδίζει με αυτό που θα βλέπω.

Εγώ τι θα πω;

Πως θα φερθώ;

θα έχω μια προκαθορισμένη στάση,

ή οι όποιες στρατηγικές μου

και δικλίδες ασφάλειας

θα τις πάρει ο διάολος;

θα κάνω το τελικό βήμα απομυθοποίησης,

ή ως δια μαγείας

θα αρχίσουν όλα απ' την αρχή ξανά,

όντας ερωτευμένος πάλι;

3 ώρες μετά

Κάνει ψόφο έξω.

Να λοιπόν που καμμιά φορά κάνει κρύο στην Αθήνα

στην κατά την γνώμη μου πιο άσχημη πόλη του κόσμου

με τα καλύτερα καταφύγια -τρύπες, να κρυφτείς/χαθείς,

περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου

και κανείς να μην δώσει δεκάρα για σένα,

αν ζεις ή αν πέθανες.

Εσύ μωρό μου νοιάζεσαι;

Είπες ναι.

Και σου 'πα αυτό αρκεί.

Αν 2 άνθρωποι μπορούν τουλάχιστον

να μην αντιπαθεί ο ένας τον άλλο είναι εντάξει,

γιατί αγάπη δεν νιώθεις ούτε για τον ίδιο σου τον εαυτό.

Δεν σε απεχθάνομαι.

Δεν ψάχνω στο διαδίκτυο τρόπους,

να σε δολοφονήσω, χωρίς να αφήσω ίχνη.

Δεν θέλω να βάλω αλάτι στις πληγές σου,

για να σε δω να υποφέρεις και να ουρλιάζεις.

Μπορώ να σε ανεχτώ.

Δεν κλείνω τα μάτια όταν μιλάς.

Όταν σε πηδάω δεν σκέφτομαι

την μουνάρα που είδα στο μετρό.

Ναι νομίζω αγάπη θα νιώσω,

όταν πια δεν θα θέλω να σε πηδήξω.

Το ομολογώ πως και τα 2 μαζί δεν μπορώ-

μπλοκάρω.

Υπήρξαμε δεδομένοι ο ένας για τον άλλον,

ενώ δεδομένος είναι μόνο ο θάνατος.

Η ζωή είναι απρόβλεπτη.

Θέλει κυνήγι

κι όχι καθισιό.

Εσύ πας σε αυτό

κι όχι εκείνο να ρθει σε σένα,

μόνο και μόνο για να τα βάλεις με την τύχη,

τον Θεό,

το σύστημα εκκολαπτόμενων ελπίδων.

Ο έρωτας;

Δεν ξέρω.

Άκου τα τραγούδια του Πάριου να μάθεις.

Δες τις βραδινές σειρές να ταυτιστείς

κι άσε εμένα τον εργάτη, να ιδρώνω

να σπάω πέτρες,

να μεγαλώνει η διάταση της αορτής μου,

μόνο και μόνο για να έχεις γλυκά όνειρα.